Old School Video Oyunları Hakkında Kaçırdığım 3 Şey

Zaman değişir ve bunu anlıyorum; ama bu eski günleri özleyemediğim anlamına mı geliyor? Eski güzel video oyunları günleriyle ilgili bazı şeyleri özleyen tek kişi olamam, bir şeylerin daha basit olduğu bir zaman. Bulanık yavru köpeklerin ve gökkuşağının bol olduğu ve herkesin mutlu olduğu bir zaman. Bu, modern video oyunlarını sevmediğim anlamına gelmiyor, çünkü açıkça görüyorum ki, öne çıkan oyunların çoğunun daha yeni başlıklar olduğu haftalık bir sütun yazarken görüyorum. Yine de çocukluğuma dönüyorum ve bu eski oyunların bazıları ile kendimi daha iyi hissediyorum..

Eski oyunlar hakkında berbat şeyler var, ama pozitifler negatiflerin çoğundan ağır basıyor ve bazen bu basit zamanları özlüyorum. Eski okurların neden berbat grafiklerle dolu eski oyunları kaçırdıklarını ve neredeyse hiç öyküsünü bilmediklerinden birçoğunun genç okuyucuların hiçbir fikri olmayacağına eminim, ama eski okulu neden özlediğimizi anlamanıza yardımcı olabilirim. Eski dostlarım için hatıra şeridinde bir gezintiye çıkalım ve gün içinde bu kadar harika olanı tekrar yaşayalım..

zorluk

Eski günlerde oyunlar zordu. Elbette, oyunlar sadece 2 saat uzun sürmüş olabilir, ancak onu yenmek için 1000 kez denemeniz gerektiğinde, bugün oyunların çoğundan çok daha uzun ve milyon kez daha tatmin edici olur. Contra gibi bir oyunda art arda sert patron oynama hissi, bugünün oyunlarının nadiren kopyalamaya bile çalıştığı bir şeydir..

Günümüzde video oyunları harika bir hikaye anlatmakla ilgilidir. Onlar sinema sahneleri, diyalog ve gerçek insanlar gibi davranan karakterlerle dolu. Bu iyi, ama bütün meselenin sadece hayatta kalacağı bir oyun görmek çok nadir. O zamanlar oyunlar bir hikayeyi yaşamanıza izin veremezdi, inanılmaz derecede zor bir şey yaparak başarılarını hissederek eğlencelerini yaratmak zorunda kaldılar ve bu, modern video oyunları ile çok özlenen bir şeydi..

Mekaniğin Güzel ve Daha Çok Vurgulanmasına Daha Az Vurgu

Günün geri kalanı, hepsi “iyi eski oyunlar” bok gibi görünüyordu. Donanımı kimin sınırlarını zorlayabildiğini görmek ve en güzel görünen oyunu yapmak, oyunlar arasında asla bir rekabet olmadı. O zamanlar, en eğlenceli video oyununu kimin yapabileceği ile ilgiliydi. Sprite'larınızın grafikleri üzerinde biraz fazla pop çıkması durumunda kimse umursamıyor; Tek umursadığımız şey oyunun iyi bir mekanik mekanizması var mıydı?.

Video oyun stüdyolarının üst düzey hareket yakalama cihazlarına ve 3B görüntülemeye milyonlarca dolar yatırım yapmak zorunda kalmayacakları muhteşem bir zamandı. Bunun yerine, tüm zamanlarını, sahip oldukları donanımı nasıl kullanacaklarını düşünerek harcadılar ve zorlu ve eğlenceli bir oyun çıkardılar..

Bir sonraki kişininki kadar iyi grafikler severim, ancak bir oyun geliştiricisinin sanatlarını gerçek oyunlardan ziyade geliştirmekten daha çok endişe duyduğunu sevmiyorum. Sonuçta eğlence için oyun oynuyoruz ve oyun geliştiricileri için eğlence her zaman bir numaralı öncelik olmalı..

El tutma yok

Bugün, hemen hemen herhangi bir oyuna ilk başladığınızda, parçalanan ve oyunda her küçük şeyin nasıl yapılacağını açıklayan bir tür büyük öğretici ile oynamak zorundasınız. Günün sonunda bu yoktu. Oyun oynamanın eğlenceli yanı, nasıl bir şey yapman gerektiğini çözmeye çalışıyordu. Amaçsızca gezindin, çok öldün, ama sonunda, oyunu nasıl oynayacağını buldun.

Bu inanılmaz derecede tatmin ediciydi. Şimdiye dek en çok oynanan video oyunlarından biri olan Mario gibi bir oyunun el tutma süreci yoktu. Sadece itti “başla” ve kendi başlarına ne yapacaklarını bulmaya zorlanan dünyaya güveniyorlardı.

Mario bugün ortaya çıkarsa, ilk seviye aşağıdaki gibi, “atlamak için A tuşuna basın” ve “bu kaplumbağa kötü, sana dokunmasına izin vermemelisin.” Sağduyu size kaplumbağanın kötü olduğunu söylemeli, ancak bu çoğu modern oyun için yeterli değildir. Mario'yu oynadığımda 4 yaşlarında bir yerdeydim, ancak içinden zorlu bir şekilde geçmeyi başardım. Gittikçe öğrendim ve oyunu nasıl yeneceğimi öğrendim.

Bu güne kadar, orijinal Mario'yu kendi başıma yenmek, oyun hayatımın en tatmin edici deneyimlerinden biri ve yeni nesil oyuncuların böyle bir şeyi asla deneyimleyemeyeceklerinden korkuyorum..

Sonuç

Daha önce de söylediğim gibi, modern video oyunlarını seviyorum. Keşke geliştiricilerin daha önce gelen eski oyunlardan bazı ipuçları almasını ve onları yeni oyunlara sokmasını diliyorum. Gelecek nesil oyuncularımız, biz çıkarken ve bir oyuncu olmanın iplerini öğrenirken yaşayacağımız heyecan ve zorlukların çoğunu kaçırıyor.

Eski okul video oyunları hakkında neleri özlüyorsun? Yorumlarda bize bildirin!